#8
Akşamüstünün güzelliğini hissettiren şüphesiz o sakin beyaz ve mavinin görüntüsüydü. Bakışlarımdaki hüznün yansımalarını görmeden gidiyorum güneşin ardından. Tenha sokaklarda birkaç çocuğun tasasız koşuşturması, giden son çocuğun sesini hatırlamaya çalışan boşlukta sallanan iki salıncak. Ne kadar olağan görünüyor olsa da dünyadaki bugünümden çıkarım yapmak istercesine düşünüyorum kışı ve kırgınlıklarını. Geldiğimde nedenini bilmeden insanların gözyaşı döktüğü o beyaz taşların arasına; içimde o gün geldiğinde doğayla bir olmanın garip huzuru, dışımda başlayan yağmurun sessiz dokunuşları.
