#28
Soğuk adımlarınla aklının köşesindeki parkın ortasına doğru yürüyorsun, havada ancak hissedilebilen sessiz düşüşleriyle kar taneleri. Aldığın tüm yollarıyla hayata eklenen nefeslerin derin, duraksamaya mahkum. Hayalleriyle eşlik eden gözlerin düşkün, kapanmaya mecbur. Belki de umudu yaşatan ellerin, bakışlarının durgunluğunu yansıtıyor; istemeden her defasında. Kendini düşünüyorsun sanki az önce kalkmış ta gidiyormuşsun gibi günlerin savruluşuna. Durduramadığın, uzanamadığın kendin, kışın etrafı kaplayan beyazlığında kayboluyor. Seninse şehrin siluetine baktığında onu görebilme ihtimalin oluyordu, bununla yetiniyordun.
Gecenin üzerimizdeki tepkisiz duruşuna hayret ederek atmaya devam ediyorsun adımlarını, döneceğini hissediyorsun.
(Her ne kadar belli olmuyorsa da kar yağıyor bu anlarda x)
#27
Haziran, 2013. Anlayamadığın olayların ortasında kalmış Kızılay'da, bir yolu geçmiş ve beklemediğin kolların arasında kalmışsındır. O zaman hiç tahmin edemeyeceğin anıların uzağında, yürüyordunuz sokaklarda. Belli belirsiz sohbetiniz duraksadığında, sigarasını uzatıyor, tedirgin bekleyen gözlerinin ardından. Daha o anda başlıyorsun kaybetmeye Ankara'da. Alışılmadık o öğleden sonra kuğulu parkta oturuyorsunuz, iki hayatın birleşmez gideceği yılların bir an için beklediği günde. Farkında değildin hiçbir şeyin, belki de her şeyin çözülmeye ellerinin hareketsizliğiyle uzak kaldığını. Karanlığın giderek belirdiği duraklarıyla güvenparkta beklerken, biliyordun artık bitmiş haliyle o eskimiş günün söylediklerini; kalkmak üzere hareketlenen otobüsün ardından, son bakışında.
