#24
Gecede istemsiz bir sürüklenme, yorgun göz kapaklarında yavaşça kapanış. Sözde istemli bir sessizlik, uzun bakışlarda ağlamaya adımlayan durgunluk. Günde beklenen dökümü yaprakların, acele yürüyüşlerde ilk sesleri sonbaharın. Yolda soğuk ıssızlığı ağaçların, sonunda yaklaşan dokunuşların fark edilmez kesişimi. Ay'da duraklatan bir aydınlık, kaybedilen döngülerin hatırı yanında. Elde tutulamayan bir gölgenin özlemi, yağmurda hissettiren serinliği damlaların. Gelende korkusu bir başlangıcın, gidende geride bırakışı bir parçasının. Kalemde titreyişi her çizginin, kalplerde atışı son çırpınışların.
#23
Akşamın ertesinde, seyredeni olmamış sessizliğiyle batan güneşin son aydınlığı bulutların ardından gidiyor. Parıltısıyla varlığını hissettiren yıldızlar beliriyor gözlerin kesişme noktasında. Yokluğu düşünülüyor hala yarımay'ın. Görülmesiyle hatırlara getiriyor eksiklerini günlerin. İnsanların bambaşka yürüyüşleriyle doluyor sokaklar; tahminlerde çoktan bitmiş gecenin içine doğru, unutmuş sözleriyle yaşanıyor umudu..
#22
Geçmişten ayrılıp bugüne gelmek miydi yapamadığım? Aynı bakışları defalarca atıp, boşluğu seyretmek miydi günün bana verebileceği? Yorulup beklemekten, bulunabilir miydi yaşamanın sürükleyişinden kurtulabilmenin bir yolu? Önem vermeden gölgenin değişen saydamlığına, aramak yaşamın parlayan yönlerinin. Bırakıp düşünmenin zorlu yokuşlarını, seyre dalmak her insanın yapabildiği gibi. Bilmeden anlamı, saymadan adımlarını; başını bir an için kaldırmadan yeryüzünden görmezden gelmek sonsuzluğunu, arayan gözlerin.
#21
Uzatıp yeniden ellerinde yükselen solmuş yaprağın akşamüstüsü de bitmiştir ve eylül hiç fark ettirmeden eskitmektedir hala hissedilebilenleri. Kaç kez dalıp anı yakalamak için duraksadığın zamanlar sayılamıyordur. Günlerin içinden çıkartılamayan tüm anlamlar yeni sessizlikleriyle yol almaktadır. Son defaymış gibi söylenilmesi gerekenler, duygusuz sanılan yüz ifadesinde saklı ve daima durmaktadır. Akşamın yine üzerimizi örteceği yakınlığın ve hatıraların kucağında korkmamak gerekmiş. Yapılmış hatalarıyla insanları dinlemek ve yola çıkılan sabahları yaşamak gerekiyordur; yitirdiğini sandığın seslerin ellerinden tutarak.
#20
Son harfleriyle yazılmaya başlanan "o" akşamüstünde yazılmış olanın sıkıştırıldığı yerde kalmasını istediğimden sadece kendisine uzak bir bakış atacağız bu seferlik. Tıpkı benim ayağa kalkıp, son bakışımla beraber uzaklaşmaya başlamadan önceki son ânım gibi.
#19
Yükselip alçalan sokakların kenarından bırakırken kendini boğaziçinin uzak akışına, sessiz mahallenin açık kapılarının eşiğinde durup bakmak geride kalmış adımlarına. Döndüğünde köşedeki sohbetin yanından, zamanın içinden geçerken yavaşladığı o sokağın sonunda denizi görüyorsundur. Ulaşmak için elinde kalemi tuttuğun bu köşeye, İstanbulu hissederek görmen gerekmiş. Gölgelerin ve güneşin eşliğinde buraya dönecek yolların başındasın çünkü bu şehrin ardı kesilmeyen insanlarının uyanamadığı kabuslarından uzak kalamazsın. Rüzgarın taşıdığı dokunuşları yüzünde hissetmişken bırakıp gidebilir misin ki iskeleden kalkmış o vapurun ardından?
#18
Bakmadan akreple yelkovanın şu yorgun halde gidişlerine, hissetmek geçmez sanılan gün batımının her an değişen gölgelerinin duruşlarını. Gelip geçen insanların arasından, gözlerinde taşıdığı duygularıyla düşman olamayanları bilmek fakat yerinden kıpırdayamamak, gidip dokunamamak omuzlarına. Dokunulmuş yanlış omuzların hatırasından kopmadan, yüz çevirmek o gidenin ardından.
Gülümsemek belki, adımların geriye gideceği günlerin umuduyla.
#17
Durmak sadece, o yağmurlu gecenin vapuruna aceleyle atılan ilk adımda. Göz dalgınlığında; yükselip alçalan ışıklarıyla Ayasofya, onun durgunluğuna yaşanmışlığıyla karşı duran Haydarpaşa. Düşünceli gözleriyle gecenin içinde bekleyen insanlar, olduğun yerde ve zamanda geçen ân'ın ilk uzaklaşması, vapurun iç kısmından gelip tüm bunları sarmalayan yan flütün sesi. Gülümseyen, hayat.
#16
Her durumda beni bir şeylerin getirdiği bu bakış açısında, elimde kalanları kolaylıkla hissedebiliyorum; gün batımının sessizliği, kuşların anlayamadığım sohbeti, kalbimin ritmine ayak uydurabilen değerli şarkılarım, geleceğin saf beyazlığını daima hatırlatan not defterimin sayfaları, söyleyebileceklerini renginden anlayabileceğiniz kalemim.
Aynı noktaya ulaşmak için çizdiğim bu döngülerin sonunda kalbimin hızlanmadan kalabilmesini isterdim elbette. Fakat her şeyin öncesinde, içindeyken hala bugünün; görebilmek sevmenin bir boşluğu dolduruşunu, duyabilmek geçmiş günlerin gülen seslerini, dokunmayı düşünmek unutarak zamanın keskin yönlerini. Kalakalmak yine, yazılmış tek harfin bile tutunamadığı bu taşın üstünde..
#15
Akıntısıyla yol almaya başlayan bu akşam, uzunca bekleyişimin karşılığında hazırlanmış gibiydi. Sarıyla beyazın o dokunulmaz yumuşaklığına bir gün feda ediliyor. Uzaklarda usulca ilerleyen gemiyi, ilk defa gören çocuğun anlık duraksaması yetmiyor ay'ın habersiz gidişini önlemeye. Durup bir köşede, dalıp gidebilmek dalgaların yansımaları arasında. Yılların getirdiği, kaybedilmesinden korkulan tüm bu duygular, şehrin izlenilesi durgun siluetinin karşısında. Asırlar öncesinin dolunaylı bir akşamıyla şuanın ortaklığında olan, etrafından durmadan geçip giden insanların gözlerinde aranıyor, umutsuzca; fakat o yakınlıkta, ansızın gelen rüzgarla karanlığın ağlarıyla alınıyor hepimizden..
Arka planda
#14
Sonbaharı rüzgarlarıyla getirip, sesleriyle aklımızın karmaşasına eşlik eden bu haziran yağmuru, korunmaya çabalasak da duvarların altında, aynı anda birleştirecek gözlerimizi. Gerçekleri alıp karşımıza, kabullendirecek neden sustuğumuzu. Yine sorgulatacak ellerin uzanmakla tutulamayacağı hissini. Gecenin üstüne yayılan alışılmadık renklerin, bilinmez insanın gözlerinden yansıyıp orada sona erdiğini bilerek; her günün sonunda kaç kez yakınlaşıp, uzaklaşmak olmayan yönde. Korkmamak yine de her şeyin karşısında; onun sözlerinin sonuna bir sessizlik ekleyip, sonunda ulaşmak güzel günlerin eşiğine.
#13
Uzak yolların sonunda, bırakabilmek kendini gri bulutların yakınlığına. Bilinmezliğin ortasına adımlarımla gelip, sanmak ağaçların yıllardır bu anı beklediğini. Yaşamın yine de akıp gideceğini bilerek, şahitliğine duraksamak herhangi bir an sayılan saniyelerin birinde. Birleşmez yolların varlığını hissetmek, bakışlarının görünmez duvarlarının arkasında. Yeşilin siyaha yol aldığı her engelin sonrasında bulunmaz dediğini görecekmiş gibisin; fakat sesin nereden geldiğini bilmediğim bu çağrının ortasında, yaşamın gözleri üzerimdeyken nefesimin yükselişiyle duracak kalbim.
#12
Şehrin akan yaşantısının uzaklığından, izlerken insanları; kendi yaşantımızın bizi içinden çıkılmaz düşüncelere bırakan olayları, olması gereken küçüklüğüne bürünüyor. Fakat bu değerli 9 saniye, bizlerin günlerin ardından gitme hevesimizi daha ne kadar canlı tutabilir?
Ayrılıp sokak lambalarından, binaların parlak ışıklarından; döndüğümüzde duvarlarımızın arasına, merakımız pencereye ve vaat ettiklerine yöneliyorsa; neyi doğru yapmıştık geri dönerek?
#11
Dönüşü olmayacak olan bu karanlık akşamda, gücümü toplamaya çalışıyorum yeniden. Ağaçların her baharda keşfettiği yaşama dönüş yolları, şüphesiz benim yapmaya çalıştığımdan daha zor. Fakat bende isterdim aylar boyunca sakince bekleyip, kendimi dinlemeyi. Böylece bulurdum o yağmurun zamansız gelişinin nedenini, gecenin sebeplerini, sözlerimizin geçiciliğini. Dokunsun isterdim aylar sonunda bir anda; beklediğimi dahi bilmediğim baharımın geldiğini hatırlamam için, omzuma. İlk günlerimiz erik ağaçlarının çiçeklerinin etrafı kaplayan beyazlığıyla geçecek, biliyorum. Kelimelere sığmayacak sadece..
#10
Uzak bir sessizlik çevrelemiş her birimizi. Doğanın yeni bir bahara hazırlandığı telaşın seslerini duymadan yürüyoruz, geri dönebilmek için. Yaşanmış hislerin bizi terk etmemesi için her gün baştan yokluyoruz yerlerini. Sadece bir boşluk bırakıyoruz, günlerin bize verebileceğinden çok azı için. Sayımda daima eksik hissediyoruz kendimizi. Hiç dolmayacak o yerin hüznünü gecelerimize yayıp düşünüyoruz "neden?" diyerek. Hatırlayamıyoruz; tüm olanların merakla karşılandığı, her gülüşün bir yaşamı doldurduğu çocukluğumuzu. Gidemiyoruz, bizden alınanların peşinden. Kalamıyoruz, sessiz geçmesi gereken bir saniyenin içinde bile.
#9
Baharın sırasının geldiği bu döngüde hala tutunduğumuz nadir şeylerden, gökyüzünün bizi yalnız bırakmayan inatçı maviliği. İç dünyalarımızın fırtınalı havalarından bir an için ayrılıp, nefes alabilmek dilediğince. Sevebilmek tüm bu komik yargıların, olayların arasında. Gizlemeden, kaybolmak üzereyken.. Anlamanın zorlaştığı, sadece bakmakla yetindiğimiz bu yaşamda, hala yazabilmek parmak uçlarımızın uzaklığına.
Yollara özlem duymak...Sonunda bir deniz kıyısına ulaşıp, bilmek yine sorgulamanın fayda vermeyeceğini o dalgaların arasında. Hissetmeyi unutmuş olsakta, kaybolmayı bilmek yine de iki kolun arasında.
#8
Akşamüstünün güzelliğini hissettiren şüphesiz o sakin beyaz ve mavinin görüntüsüydü. Bakışlarımdaki hüznün yansımalarını görmeden gidiyorum güneşin ardından. Tenha sokaklarda birkaç çocuğun tasasız koşuşturması, giden son çocuğun sesini hatırlamaya çalışan boşlukta sallanan iki salıncak. Ne kadar olağan görünüyor olsa da dünyadaki bugünümden çıkarım yapmak istercesine düşünüyorum kışı ve kırgınlıklarını. Geldiğimde nedenini bilmeden insanların gözyaşı döktüğü o beyaz taşların arasına; içimde o gün geldiğinde doğayla bir olmanın garip huzuru, dışımda başlayan yağmurun sessiz dokunuşları.
#7
Hayatta sık olmadığını bildiğin, belki de tek bakışla çözülecek sandığının peşine düşüp yollar kat ettin. Ankara sokaklarında kırgınlıkla yürüyen her tanıdık yüz onu anımsatıyor. Gözlerinin rengini bilmediğin, siyah giymiş olmalı dediğin. Yaşantısında gelip geçtiği noktaları tahmin ettin. Garip bir gülümsemeyle yürüdün o şehrin bahçesinde.
Sonunda dönüş vakti gelip çattığında, akşamüstünün önce kızıllığının sonra beyazlığının seyrine bıraktın kendini. Biraz buruk biraz neden diyerek. Cevapları duymaya başladığın o şarkının sonunda yine bir günün bitişi ve yolların uzunluğu vardı.
Bilmezsin neyi beklediğini ama yine de kalemini eksik etmezsin yanından, batan bir güneşin gidemeyişini anlatabilecekmiş gibi.
#6
Yaklaşan akşamüstünün sahnesinde, kumsal üzerine yansıtmaya çalıştığı düşleriyle bir kız çocuğunun portresi, akıllara getiriyor uzak günlerin bilinmezliğini. Güneşi aramıza alıp düşünür müyüz acaba; şarkıların bir köşesinden dokunduğu şu hayatımızı, geçmiş günlerimizin birbirlerinden tamamen farklı olduğunu ve biz fark etmeden oluşturduğumuz o görüntünün silinmekte olduğunu.
#5
Bilmeden eline alıp siyah çizgilere yön vermekteyken kaleminle, o keskin dokunuşlarının birleştiği duraksadığı zamanlar da; düşkün gözlerini kapattığın gerçekliğin karşısında olsaydın yeniden, yine yalnız ve uzakta olurdun, biliyorum.
#3'ün yazıldığı anda kalmasını istediğim için #4 den devam edeceğim.
Arka planda
#4
Bir gün uzak kalmışsan kendinden, yaşanan günleri hatırlamak fayda vermiyorsa sözlerine. Bulutlarla kaplı o günlerde güneşin özlemine düşüp, haksızlık ediyorsan gökyüzünün zaman yüklü gidişine. Bir şarkının söylenişinde yankılanan duygular kalbine ulaşamadan suskunluğa bürünüyorsa, bilinmez sanıyorsan nedenini tüm bu olanların.
Bir durgun deniz kıyısına uzanıpta kimsenin anlamayıp, senin duymaya başladığın o dalgaların fısıltılarında tekrarlanan bazı şeyler vardır.
Yağmur çiselerken, derin bir nefes alıpta öyle kalmak isteyişimiz gibi.
#2
Etrafından geçen başka muhabbetleriyle insanlar...
Hitap
ederken günlük kelimelerinle birilerine, uzaktan görüp fark ettiğin;
dahil olamadığın, bilemediğin o sıradan konuşmalar sırasında kendine
koyduğun engeller büyümekte.
Ayrılıp kırgın
beyaz rengin çarpıştığı duvarlardan, parkın ortasına kuşlarla olduğun
zamana dönüp hatırlamak mevsimin geçiciliğini, sağlamalı insanın doğayla
birlikte huzurlu halini.
#1
Sobanın sıcaklığıyla beliren yakınlarımda olduğun anlardaki huzur, gözlerimin net bakışıyla uzaklardaki ait olduğu yerine dönmüş. Pencerenin rehberliğinde gökyüzünün beyaz ve bulut kaplı hali yansırken gözlerime, yan yana sallanan dalların uçlarının yolculuğu kışla beraber duraksamış. Ellerimin ağırlığını yüzümde hissediyorken geçmekte zamanın üstüne işlenemeyen her saklı kelime, eğer söylenirse ulaşacağı kalbin köşesindeki yerine uzunca bir bakışmanın ortasındaki anlayışla yerleşecek gibiydi.
Mihrimah
Ayrılıp seni ele geçiren tüm saniyelerden
Uyanıp rüyaların arasından
Bakakalmışsın, anlatamadan bir başına.
Durgun bekleyişiyle o martıların
Açılmış gözleriyle kız kulesinin
Karışıyor yanan umutların boğazın akışına.
Eklenen her adımda değişen hayatta
Arayıp bulamadan geçip giden her saatte
Bakmaya zorlanırsan cesaret edemeden
Nefes almayı hatırlaman gerekir yeniden
Uzaklar büyürken, benim hep yaptığım gibi.
