Arka planda
#70
Yıllar ardı ardına geçecek, esen soğuk rüzgarların soğukluğu yüzümüzde acı hatıralar gibi yerini alacak. Uzaklıkların neredeyse ürkütücü olduğu Paris'in canlı bu kafe'sinde, ellerimin sıcaklığı ve yönelimleri hala hissediliyor. Her yaşantının kesişim noktalarında, farkında olmadan yeniliyoruz ân'ın saniyelerine. Belki bakmadan konuşuyoruz karşımızda ışıldayan gözlere, belki susmuyoruz karşımızdaki sözlerini tam söyleyecekken, yaşayamıyoruz bir türlü koskoca(?) insan hayatının bir gününü yani. Ne yapacaksak artık; tutmadan kendimizi, tutuklamadan ellerimizi, kapatarak gözlerimizi, susup sözlerimizi, hissederek dokunulan teni, duyarak evrenin yaşayış sessizliğini; bekleyişimiz yeter! Yapalım, durmıyalım.