#10
Uzak bir sessizlik çevrelemiş her birimizi. Doğanın yeni bir bahara hazırlandığı telaşın seslerini duymadan yürüyoruz, geri dönebilmek için. Yaşanmış hislerin bizi terk etmemesi için her gün baştan yokluyoruz yerlerini. Sadece bir boşluk bırakıyoruz, günlerin bize verebileceğinden çok azı için. Sayımda daima eksik hissediyoruz kendimizi. Hiç dolmayacak o yerin hüznünü gecelerimize yayıp düşünüyoruz "neden?" diyerek. Hatırlayamıyoruz; tüm olanların merakla karşılandığı, her gülüşün bir yaşamı doldurduğu çocukluğumuzu. Gidemiyoruz, bizden alınanların peşinden. Kalamıyoruz, sessiz geçmesi gereken bir saniyenin içinde bile.
#9
Baharın sırasının geldiği bu döngüde hala tutunduğumuz nadir şeylerden, gökyüzünün bizi yalnız bırakmayan inatçı maviliği. İç dünyalarımızın fırtınalı havalarından bir an için ayrılıp, nefes alabilmek dilediğince. Sevebilmek tüm bu komik yargıların, olayların arasında. Gizlemeden, kaybolmak üzereyken.. Anlamanın zorlaştığı, sadece bakmakla yetindiğimiz bu yaşamda, hala yazabilmek parmak uçlarımızın uzaklığına.
Yollara özlem duymak...Sonunda bir deniz kıyısına ulaşıp, bilmek yine sorgulamanın fayda vermeyeceğini o dalgaların arasında. Hissetmeyi unutmuş olsakta, kaybolmayı bilmek yine de iki kolun arasında.
