#24
Gecede istemsiz bir sürüklenme, yorgun göz kapaklarında yavaşça kapanış. Sözde istemli bir sessizlik, uzun bakışlarda ağlamaya adımlayan durgunluk. Günde beklenen dökümü yaprakların, acele yürüyüşlerde ilk sesleri sonbaharın. Yolda soğuk ıssızlığı ağaçların, sonunda yaklaşan dokunuşların fark edilmez kesişimi. Ay'da duraklatan bir aydınlık, kaybedilen döngülerin hatırı yanında. Elde tutulamayan bir gölgenin özlemi, yağmurda hissettiren serinliği damlaların. Gelende korkusu bir başlangıcın, gidende geride bırakışı bir parçasının. Kalemde titreyişi her çizginin, kalplerde atışı son çırpınışların.
#23
Akşamın ertesinde, seyredeni olmamış sessizliğiyle batan güneşin son aydınlığı bulutların ardından gidiyor. Parıltısıyla varlığını hissettiren yıldızlar beliriyor gözlerin kesişme noktasında. Yokluğu düşünülüyor hala yarımay'ın. Görülmesiyle hatırlara getiriyor eksiklerini günlerin. İnsanların bambaşka yürüyüşleriyle doluyor sokaklar; tahminlerde çoktan bitmiş gecenin içine doğru, unutmuş sözleriyle yaşanıyor umudu..
#22
Geçmişten ayrılıp bugüne gelmek miydi yapamadığım? Aynı bakışları defalarca atıp, boşluğu seyretmek miydi günün bana verebileceği? Yorulup beklemekten, bulunabilir miydi yaşamanın sürükleyişinden kurtulabilmenin bir yolu? Önem vermeden gölgenin değişen saydamlığına, aramak yaşamın parlayan yönlerinin. Bırakıp düşünmenin zorlu yokuşlarını, seyre dalmak her insanın yapabildiği gibi. Bilmeden anlamı, saymadan adımlarını; başını bir an için kaldırmadan yeryüzünden görmezden gelmek sonsuzluğunu, arayan gözlerin.
