#56
Çabamızla aydınlatılan bu gece de, birbirimize baktıkça hatırlayacağız geride kalan günün saatlerini. Görüşümüzden hızla ayrılan boş sokaklar boyu durmuş zaman, hareketlenenlerden hoşlanmayacak. Penceresinden yaşamla aralarındaki duvara tutuklu kalışlarını seyredenler, yenik nefesleriyle yaslanacaklar kendi kederlerine. Etrafımız çepeçevre sarılmışken yaşamla, bu karşı duruşumuz açılmış duran kollarına, kaçışımız bugünden, hislerimizden, sözlerimizin gerçekliğinden; hoş karşılanmayacak yiten şeylerin sığmaz kalabalığınca. Şu olanlara rağmen, anahtar deliğinden bakıp bakıp tayin ettiğimiz yön yine kendimiziz; güvensizliği daha gözlerini açtığı ilk andan itibaren durmadan artan kendimiz, biz.
#55
Akşama yaklaşırken; yollarda direksiyon başında, evlerde masanın bir köşesinde, sokaklarda kahveden yükselen seste, metroda yanındakinin kulaklığından taşan ezgide, kasetçaların denenen tuşlarının birisinde, bıkkınlıkla başlatılan bir şeylerin duyarsızlığında bir şarkıyla bakışları duraksıyor, hisleri bir ân için suyun yüzeyinden nefes almaya başlıyor insanların. Farkındayken bunun güzelliğinin, durabilmek mümkünmüş gibiyken böylece, gölgelerin son sesini duyurmadan yanı başımıza varıyor birden akşam, tüm geçiciliğiyle.
