Tezer Özlü'nün dediği gibi "bu yolda ben bir yere gitmiyorum, sadece iletiliyorum". Uzun zamanlar bekledim, pencereye baktığım zaman görüntülerin akıp gideceği anları. Yine her geçen saniyede bir görüntünün kaybolduğu, yenisinin can bulduğu ânda yazıyorum. Ankara'ya dönüyorum yeniden, düşünmemeye çalışıyorum. Tepelerin karla örtülü hallerinden gün ışığının yansımasını hissediyorum; insanlarla yolda olmanın birlikteliğini, ıssızlığını büyüklüğün elbette yanında getirdiği. Kuşlar havanın boşluğunda yaşamı görünür hale getirirken bu haftanında sonuna doğru ilerliyoruz hep birlikte. Karlar üstündeki izler, bir sonraki yağışa kadar şahitliğini sürdürüyor her atılmış adımın. Raylar boyunca geride kalanlar hasretine, bekleyenler ise gelenine kavuşuyor ve her şey durmaksızın ilerliyor.
Aldığın onca yolun ardından bir adım daha atacaksın, bu defa Hemşin*'i geride bırakmak için. Yapılmış sohbetlerin havasını alırken, yönünü değiştiriyorsun hala kaleminin. Paylaşmak istediğin güzelliğin, yaşamından uzakta canlılığını korumasını diliyorsun; günlerin elbette yenik düşüp, bu kapının açılışıyla seyrine dönmesi için. Hep olduğu gibi.
Tren bekliyor, aksi yönden gelen diğer trenin ray değiştirmesini. Biri diğerinin yanından yavaşça geçerken, ansızın birleşen iki bakış oluşturuyor birleşmez yolların köprülerini.
