#34
Beklenmedik gecede, rüyanın yumuşaklığında hissediyordum seninle kavgasız yan yana duruşumuzun verdiği huzuru. Aklımın senin önüne koyduğu onca engelin, binlerce kilometrenin yorgunluğuyla kaybolduğu bir gece. Aylar sonra, yaptığın tüm acımasız, bilinmez şeylerin varlığına rağmen yeniden karşıma çıkacağın ilk ânın bekleyen duruşundan korkuyorum; terk etmişken duvarı akşamüstünün camdan süzülen son ışıkları, dinlerken klarnetin tedirgin uzayan sesini.
#33
"Nasıl bu kapalı dünya
götürür gelinciği isteğiyle
uzak kalmaya yılgı tehdidinden.
Döndürür sonra yine genişleyen pencerelere
O yüksek ağaca şaşmak için
Sevdiğimizle ürkmek için yüceliğinden.
İzlerken geceyi sesleriyle eksilmenin.
Boğucu değil artık kulak uyarıları
değil dokunmalar, ışıklar, ürpermeler.
Bildiğimiz için birlikte güçsüzlüğü
koz paylaşmaya değil paylaşmaya geldiğimizi
Öğretmişti ılık mevsimler ve içtenlikler,
sürerdi böyle yaşamı gelinciklerin
cam kırıkları elleri kesmiş olsa da.
Nilgün Marmara
Nisan, 82 "
